زنجانی بودن به نوعی غریب زیستن و انزوای مدام است. چه در خود زنجان باشی چه بیرون از آن.
این جملات میتوانند بسیار کلی‌گویانه و رومانتیک تلقی شوند. اما واقعیتی است که هست و با تمام عینیت و تصلب خود پیش روی ما ایستاده است. همه ما به نوعی زنجان گریز و زنجان ستیز هستیم.
بو گون ارسلان صبح ساعات آلتی‌دا سو ایچمه‌یه اویاندی. صحبتیمیز شیرین گلیب یوخوسو قاچدی. بیر زامان گؤردوم صندل اوزرینده اوتوروب، سسینی یوکسلدیب، اللرینی اؤلچور. دئمک عائیله‌وی خطابه ائتمک گله‌نه‌یی اونون دا قانینا اوخوبدور. نه قدر دئدیم ارسلان یاواش! باخمادی.
اؤنجه سئویندیم.
